Die de mensen gelukkig maakte, zo wonderbaar.
Met een glimlach die de duisternis verdreef,
En een lach die als zonneschijn om hen heen zweefde.
Ze danste door de straten, vol leven en vreugd,
Haar aanwezigheid was als een warme deugd.
De sterren leken te stralen in haar blik,
En elke stap die ze zette, was een magisch stuk.
Haar woorden waren als muziek, zo zoet,
Ze gaf de verloren mensen weer moed.
Ze toverde voor mensen met zielenpijn weer een lach op hun gezicht,
Met elke aanraking, een sprankje hoop,
Het meisje met de zwarte ogen, een wonderlijke roep.
En als de nacht viel, en de wereld sliep,
Bleef zij waken, haar liefde diep.
Een legende in de harten, voor altijd daar,
Het meisje met de zwarte ogen, zo wonderbaar,
En bedenk dat er ergens in de wereld een meisje is die dit voortzet...
Henk Dekkers
2025
Foto van Henk Dekkers 2025
Ik zie deze post twee keer in mijn leeslijst, Henk. Ik zal bij deze, de eerste, reageren.
BeantwoordenVerwijderenJe bent goed op dreef, de laatste tijd! Wat een lang en mooi gedicht! Je hebt blijkbaar nieuwe inspiratie. Een nieuwe muze misschien? Met zwarte ogen en een stralende lach?
Hahaha.....thanks ...maar geen nieuwe muze Vin
BeantwoordenVerwijderen