De vriend van de gewonde vossen,
De vriend van de vossen die hen eten bracht in moeilijke tijden,
Met zorg en geduld door de bossen en langs de straten dwaalde hij,
Zijn hart vol liefde, zijn handen nooit vrij.
Hij liet zijn spoor na in de zachte aarde,
Waar de vossen zich verscholen in hun schuilplaatsen,
Zijn woorden waren zoals een warme warde,
Een troostend verhaal in hun duistere races.
Wanneer de sterren aan de hemel verschenen,
Zag hij hun ogen glinsteren in de nacht,
Samen dansten ze onder de maan, als sferen,
Dankbaar voor de vriend die hen altijd bedacht.
De vossen wisten dat er hoop was verloren,
Maar met zijn hulp groeide hun moed en kracht,
Zo blonken hun dromen als het ochtendgloren,
Bij de vriend die hen steunde, onverwacht,
En ik weet het zeker want die vriend was ik.
2 opmerkingen:
Prachtig Henk je hebt liefde voor dieren.
Ja, Annemie al vanaf mijn kinderjaren tot nu, en ik denk wel zolang ik leef.
Een reactie posten